در مورد دیابت نوع ۲

علائم

دیابت نوع ۲ می‌تواند به‌صورت تدریجی ایجاد شود. در ابتدا علائم ممکن است خفیف و قابل چشم‌پوشی باشند. علائم اولیه ممکن است شامل موارد زیر باشند:

                •             گرسنگی مداوم

                •             کمبود انرژی

                •             خستگی

                •             تشنگی بیش از حد

                •             تکرر ادرار

                •             تاری دید

                •             درد، سوزن‌سوزن شدن یا بی‌حسی در دست‌ها یا پاها

با پیشرفت بیماری، علائم شدیدتر می‌شوند و می‌توانند باعث برخی عوارض بالقوه خطرناک شوند.

علت‌ها

انسولین یک هورمون طبیعی است که توسط پانکراس (لوزالمعده) تولید می‌شود و پس از خوردن غذا آزاد می‌گردد. انسولین به انتقال گلوکز (قند خون) از جریان خون به سلول‌های بدن کمک می‌کند تا برای تولید انرژی استفاده شود.

در دیابت نوع ۲، بدن نسبت به انسولین مقاومت پیدا می‌کند. یعنی انسولین به‌خوبی کار نمی‌کند و پانکراس مجبور می‌شود بیشتر کار کند و انسولین بیشتری تولید کند.

با گذر زمان، این فشار می‌تواند سلول‌های پانکراس را آسیب بزند و در نهایت پانکراس ممکن است قادر به تولید انسولین نباشد.

اگر انسولین کافی تولید نشود یا بدن نتواند از آن به‌درستی استفاده کند، گلوکز در خون تجمع می‌یابد و سلول‌های بدن دچار کمبود انرژی می‌شوند. پزشکان دقیقاً نمی‌دانند چه چیزی این فرآیند را شروع می‌کند، اما ممکن است به اختلال سلولی در پانکراس یا مشکلات سیگنال‌دهی و تنظیم سلول‌ها مرتبط باشد.

در حالی که مقاومت بدن به انسولین عامل اصلی دیابت نوع ۲ است، معمولاً ترکیبی از عوامل خطر باعث افزایش احتمال مقاومت بدن به انسولین می‌شود.

تشخیص

حتی اگر پیش‌دیابت ندارید، اگر فکر می‌کنید علائم دیابت را دارید، باید فوراً به پزشک مراجعه کنید. پزشک با انجام آزمایش خون می‌تواند اطلاعات زیادی به دست آورد. آزمایش‌های تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

                •             آزمایش هموگلوبین A1C: این آزمایش میانگین قند خون شما را در ۲ تا ۳ ماه گذشته اندازه‌گیری می‌کند. نیاز به ناشتا بودن ندارد و پزشک می‌تواند بر اساس نتیجه دیابت را تشخیص دهد. به این آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله نیز گفته می‌شود.

                •             آزمایش گلوکز پلاسما ناشتا: این آزمایش میزان گلوکز در پلاسمای خون را اندازه‌گیری می‌کند. قبل از انجام آن ممکن است لازم باشد ۸ ساعت ناشتا باشید.

                •             آزمایش تحمل گلوکز خوراکی: در این آزمایش، خون شما سه بار گرفته می‌شود: قبل از نوشیدن گلوکز، یک ساعت بعد و دو ساعت بعد. نتیجه نشان می‌دهد بدن شما چگونه با گلوکز مقابله می‌کند.

اگر دیابت دارید، پزشک اطلاعاتی درباره نحوه مدیریت بیماری به شما ارائه می‌دهد، از جمله:

                •             روش‌های خودمانیتورینگ قند خون

                •             توصیه‌های غذایی

                •             توصیه‌های فعالیت بدنی

                •             اطلاعات دارویی در صورت نیاز

ممکن است نیاز باشد به متخصص غدد مراجعه کنید که در درمان دیابت تخصص دارد. احتمالاً در ابتدا لازم است بیشتر به پزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید برنامه درمانی شما مؤثر است.

درمان

دیابت نوع ۲ قابل مدیریت است و در برخی موارد قابل بازگشت است. بیشتر برنامه‌های درمانی شامل کنترل منظم قند خون هستند و پزشک میزان دفعات آن را مشخص می‌کند. هدف این است که قند خون در محدوده مشخص باقی بماند.

تغییرات سبک زندگی که پزشک احتمالاً توصیه می‌کند شامل موارد زیر است:

                •             مصرف غذاهای پر فیبر و کربوهیدرات‌های سالم — خوردن میوه، سبزیجات و غلات کامل می‌تواند به حفظ سطح قند خون کمک کند

                •             خوردن در فواصل منظم

                •             یادگیری گوش دادن به بدن و تشخیص زمان سیر شدن

                •             مدیریت وزن و حفظ سلامت قلب، که معمولاً به معنای کاهش مصرف کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده، شیرینی و چربی‌های حیوانی است

                •             حداقل نیم ساعت فعالیت بدنی روزانه برای سلامت قلب و کمک به تنظیم قند خون

همه افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ نیاز به انسولین ندارند. اگر نیاز دارید، به این دلیل است که پانکراس به تنهایی انسولین کافی تولید نمی‌کند و دریافت انسولین طبق تجویز پزشک حیاتی است. داروهای دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند کمک کنند.

داروها

در برخی موارد، تغییر سبک زندگی برای مدیریت دیابت نوع ۲ کافی است. در غیر این صورت، داروهای مختلفی ممکن است کمک کنند، از جمله:

                •             متفورمین: قند خون را کاهش می‌دهد و پاسخ بدن به انسولین را بهبود می‌بخشد. این دارو خط اول درمان اکثر بیماران است.

                •             سولفونیل اوره‌ها: داروهای خوراکی که تولید انسولین توسط بدن را افزایش می‌دهند.

                •             مگلیتینیدها: داروهای کوتاه اثر و سریع که پانکراس را تحریک به تولید انسولین می‌کنند.

                •             تیازولیدین‌دیون‌ها: حساسیت بدن به انسولین را افزایش می‌دهند.

                •             مهارکننده‌های DPP-4: داروهای ملایم که به کاهش قند خون کمک می‌کنند.

                •             ** آگونیست‌های GLP-1**: هضم غذا را کند می‌کنند و قند خون را بهبود می‌بخشند.

                •             مهارکننده‌های SGLT2: به کلیه‌ها کمک می‌کنند تا قند بدن را از طریق ادرار دفع کنند.

هر یک از این داروها ممکن است عوارض جانبی داشته باشند. پیدا کردن داروی مناسب یا ترکیبی از داروها ممکن است زمان ببرد.

اگر بدن قادر به تولید انسولین کافی نباشد، ممکن است نیاز به درمان با انسولین داشته باشید. ممکن است تنها به یک تزریق طولانی اثر شبانه نیاز داشته باشید یا لازم باشد انسولین را چند بار در روز تزریق کنید.